Diyorum ya; SEN FARKLISIN!

Diyorum ya; SEN FARKLISIN!


Yoruldum hayattan..
İmkansızlıklar içinde kayboldum yokluğunda.
Özledim seni! Uçurum kenarında gibi..

Atlasam mı diye düşünüyorum kimi zaman.. Uçurumdan aşağı bakıyor hayat..
Rüya gibi. Düş gibi..
Bekle beni geliyorum. Koşuyorum sana. Ağlıyorum uğrunda.

Hayat depar atıyor bana. Yetişemiyorum hızına. Koşuyorum. Koşuyorum..
Ağlıyorum uğrunda.

Yoksun yanımda.. Gözlerimden akan yaşlar deliyor yüreğimi..
Yağmur altında dolanıyorum kimi zaman..Islanmaksızın.

Hayat bana yalanını söyledi. Aldattı beni.. Vurdu derinden.. Kırdı kalbimi..

Yazmak, söylemekten ne kadar da kolay değil mi? Ama dile getirmek gibisi de
yok. Hep istedim sana dile getirmeyi ama.. İşte böyle boğulmak yoruyor beni.
Hayatımda hiçbir zaman yorulmadım kendimi ifade ederken, ama diyorum ya; sen
farklısın. Sözcüklere sığdıramazsın ya bazen yaşadığın anları; her karşıma
çıkışın, duruşun, bakışın, gülüşün, susuşun, konuşuşun, kısacası,
yanımdayken ya da değil, yaptığını hissettiğim herşey düğümlüyor
sensizliğimi dilimde..

Diyorum ya; SEN FARKLISIN!

Sen; benim yalnızlığımsın.. Unutamadığım ilk yanımsın.. Kalbime hapsettiğim
son yanım..

Sensiz olmuyordu.. Hayır.Olmuyordu! Belkide sana söylediğim en büyük yalan
buydu. Söylediğim tek yalan!!

Diyorum ya; SEN FARKLISIN!