Ben Gidiyorum Sen Hoşçakal...

Ben Gidiyorum Sen Hoşçakal

Son kez geldim işte

Ve dünya gözüyle gözüne değip

Son kez gideceğim…

Bitimsiz bir ayrılıkla geldim sana

Tükettiğimiz aşka münhasır.

Bu yükün kahrı ağır

Ve ben kaldıramıyorum…

Yorgunum çok, epey de halsiz

Dizlerimin dermanı takat dilenmiyor artık anılardan

Ne zaman dokunacak olsam bir hatıraya

Elimde değil d/üşüyorum

Avutkan cümleler süzülmüyor dudaklarımdan

Ölüme yakın, yaşamaya uzak tiryakiliğim

Her gece intihar şafaklarına ant içiyor da

Harama bulaşmaktan korkup

Ölmek bile gelmiyor içimden.

Yani anlayacağın

Bir zamanlar o mayhoş düşlerde salıncak kurup

Umut umut sallanan deli gençliğim yok

Ağır ve aksak bir ömrün tek nefeslik canındayım

Mecalsiz bir döngünün son ayrılık durağındayım…

Söyleyemediğim ve söyleyemeyeceğim tümcelerin sakin telaşı

Yüreğimin endazesini tarumar edercesine tırmalarken beynimi

Ben sana içimin en içli elvedasıyla geldim.

Bak! Omuzlarımda kanatlarına şiirler astığım martılar yok

Salkım söğüt saçaklandığımız o masal

Vaveyla kopan bir yangında kül oldu çoktan.

Ve hiç ölmeyeceğini sandığımız Zümrüdü Anka

Küllerinden doğamayacak kadar ayrılık büyüttü.

Ki biz; artık masallara inanmayacak kadar çok büyüdük.

Gözlerimi ıslatamadığım kurak bakışlarımın tenhalığı,

Koynumda gerçeğin erken gelen geç kalışındaki ağır vebal

Ve dilime dolanan eski bir şarkının mahşer nakaratı…

Nevbaharı solmuş mevsimler dolusu hıçkıramadığım hıçkırıkla

Gitmek için geldim sana…

Gözlerimin gözlerini son kez göresi gelmişliğiyle

Dudağımda son bir elvedayla geldim

Hava bulut bulut gökyüzü

Sanırım, yüzüme duracak yağmur

Ve ben gidiyorum…

Yoksa saçma sapan cümlelere kıyam edecek yine sözlerim

Bütün selametler senin olsun

Kendine iyi bakmalarca hayat biriktir avuçlarında

Ben ayrılığın alnına koyduğum koca bir eyvallahla

Yaprak yaprak çiçeklenen yaralarıma

Yağmur tuzu geceyi basıp gidiyorum…

Artık hoşça kalabilirsin…

Arif Onur SOLAK