DİLEMMA...

DİLEMMA

Güz gecelerinin canhıraş telaşesi arasında can buldun satırlarda

Uzun uzadıya yolların mum ışığıyla aydınlatıldığı vakitlerdi/yazıldı benim öyküm

Sere serpe uzanmış keşifsiz bir öğretiydin mızraplı dilimde

Saklı kentin

Saklanamayan gül bahçesiydin benim içimde…  

Dudaklarımda senden kalan son kurşunlar var

Mezar taşına serpilmek için...

Nasıl da beklerdi çarpıntıların kucağında…

Bilmezdin... Bilmezdim...

Yar Dilemma...

Can Dilemma...

Bir satırda binbir kahırla

Gözyaşlarımdan cam yaptım nefesimin buğusunu sana üfleyip

Katır katır taşıdım heybelerde yalnızlığı

Geceye gün güne gece deyip...

Görüyor musun?

Yağmurlar düşüyor dudaklarımdan çöllere

Şakaklarım yağmalanmış gökyüzünün son sözleriyle

Bırakıp kaçmış zindanlar içimden ömrümce

Şimdi bütün şehirler

yıkık

dökük

ölümüne amade...

Gidişine bin yıl biçmiştim dönüşüne metanet…

Sanma saklı mabedim olmazsın bana ebed

Adınla yazdım damarlarıma işleyen sızını

Adınsız/ı kaldı yüreğimde...

Be kadın!

Be hayalim!

Be inanılmazım!

Gel artık kalmadı hayrım hayratım…

Safağın hançeriyle kestim sana dönen geceyi

Yırttım bak

Kabuslardan kalan siyah-beyaz resimlerini

Hay!

Hayalim!

Hayretim!

Hayaletim!

Yar Dilemma...

Can Dilemma...

Kuyularını kazdığım kalemlerin mürekkebi dayandı kapılarıma şimdi/sebepsiz

Senin koştuğun toprak yollarda şimdilerde ölü çiçeklerin mezarları var

Kaldırım taşlarını söküp atıyor senli gösterilerde kör bıçaklar

Her toprağa düşen tohumun başını seviyorum göğe varmadan...

Susuyorum

Susturamadıklarımı savuruyorum denize…

Adına karışıyor bir fincan çayın buharı

Suyun son sözü oluyor havaya tutuşanlar...

Damarlarım zorlanıyor AŞK okyanusunda içime sığmıyor rengin

Ben diyorum mavi sen diyorsan beyaz…

Ortalarda kalıyoruz el ele

Gökle toprak arası…

Belki bir yağmur damlası

Belki bir şimşek tarlası...

DİLEMMA

Pas rengi bir AŞK yarası...

Gökay Birkan SUCAKLI