Çaresiz kaldığım zamanlarda gider bir taş ustası bulur, onu seyrederdim.. Adam belkide yüz kere vurur taşa ama değil kırmak çatlak bile oluşmazdı.. Sonra birden bire yüzbirinci vuruşta taş ikiye ayrılıverir.. İşte o zaman anlarım ki; taşı ikiye bölen o son vuruş değil, ondan öncekilerdir...
NOT : Gerçekten çok manidar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder